Κραυγή βοήθειας από τούς Γκουαρανί τής Βραζιλίας καί Αργεντινής « Η Ανάπτυξη μάς σκοτώνει » !

από open shit 21/02/2016 7:21 μμ.

Τι σχέση έχουν μεταξύ τους το WWF το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ οί κυβερνήσεις οί πολυεθνικές εκμετάλευσης της φύσης ή διεθνής τουριστική βιομηχανία ή Παγκόσμια Τράπεζα οί νεόπλουτοι επιχειρηματίες της Wall Street ό Οικοτουρισμός των «πράσινων ζωνών συντήρησης» και ή «βιώσιμη ανάπτυξη» ? είναι οί εκπρόσωποι και θιασώτες της τελευταίας πράξης του βιομηχανικού και τεχνολογικού πολιτισμού σε βάρος της γής οί διεθνείς μπάτσοι στην υπηρεσία της «ορθολογικοποίησης» του πλανήτη και των κατοίκων της οί δολοφόνοι τής άγριας φύσης οί στρατηγικοί εταίροι των οικονομικών ελίτ πού λεηλατούν τον φυσικό κόσμο και θυσιάζουν τους ανθρώπους τους στο βωμό της «πολιτιστικής και οικονομικής ορθότητας» και της «ανάπτυξης» είναι ή εμπροσθοφυλακή μιάς κανιβαλικής οικονομίας πού θέλει μια ανθρωπότητα νάναι ένα πτώμα πού σέρνεται στα τέσσερα για ένα ακόμη έξυπνο τηλέφωνο ένα γαλόνι βενζίνης καί ένα κομμάτι χρυσού για μια ακόμα δόση κατανάλωσης και ανιαρής διασκέδασης..και μετά άλλη μία..και μετά πάλι άλλη…
________________________________________

Μια νέα έκθεση που δημοσιεύθηκε στό Survival International αποκαλύπτει πως τό φρικιαστικό ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των ιθαγενών Γκουαρανί Kaiowá τής νότιας Βραζιλίας είναι τό υψηλότερο στον κόσμο.
Το ποσοστό του αυτοτραυματισμού εντός της φυλής είναι 34 φορές πάνω από τον εθνικό μέσο όρο της Βραζιλίας, και στατιστικά το υψηλότερο μεταξύ οποιαδήποτε κοινωνίας οπουδήποτε στη γη.Οί Γκουαρανί βρίσκονται στο έλεος των γεωκτημόνων και κτηνοτρόφων πού με τις μισθωμένες συμμορίες τους δολοφονούν βιάζουν και κλέβουν την γή πού ζούσαν οί γηγενείς για εκατοντάδες χρόνια. Τά ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ πολλών άλλων αυτοχθόνων λαών, όπως των Ιθαγενών Αυστραλών και των ιθαγενών Αμερικανών στην Αλάσκα παραμένουν επίσης εξαιρετικά υψηλά. Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορικής και συνεχιζόμενης κλοπής της γης τους και της «ανάπτυξης» που τους επιβάλλεται.Οί Γκουαρανί ήταν ένας από τους πρώτους λαούς πού ήρθαν σε επαφή οί Ευρωπαίοι όταν έφτασαν στη Νότια Αμερική περίπου 500 χρόνια πριν.
Στη Βραζιλία, υπάρχουν σήμερα περίπου 51.000 Γκουαρανί που ζουν σε επτά περιοχές, καθιστώντας τήν πιο πολυάριθμη φυλή της χώρας. Πολλοί άλλοι ζουν στη γειτονική Παραγουάη, τη Βολιβία και την Αργεντινή.Στην Αργεντινή οί Γκουαρανί και οί αλληλέγγυοι άνοιξαν και ένα νέο μέτωπο αυτό ενάντια στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ πού κατηγορείται για κλοπή της γής των Γκουαρανί και εκμετάλλευση εκατομμυρίων στρεμμάτων καλλιεργειών πεύκου και ευκάλυπτου ωδηγώντας την φυλή σε περιθωριοποίηση και λιμό.Πολλές διαδηλώσεις φοιτητών και πολιτών γίνονται μέχρι σήμερα έξω από το Χάρβαρντ ( γνωστό καί για σειρά άλλων παραβιάσεων και καταστρατήγηση δικαιωμάτων των φοιτητών εντός του πανεπιστημίου) ζητώντας την επιστροφή της γής στους γκουαρανί.
Οι Γκουαρανί στη Βραζιλία χωρίζονται σε τρεις ομάδες: τους Kaiowá, Ñandeva και M’byá, εκ των οποίων η μεγαλύτερη είναι η Kaiowá που σημαίνει «ανθρωποι του δάσους».Τά παιδιά τους δουλεύουν σαν σκλάβοι στα χωράφια ζαχαροκάλαμου των γεωκτημόνων. Πρόκειται για βαθιά πνευματικούς ανθρώπους. Οι περισσότερες κοινότητες έχουν ένα σπίτι προσευχής, και ένα θρησκευτικό ηγέτη, του οποίου η αρχή βασίζεται στο κύρος και το ήθος και όχι σε μια τυπική ισχύ ή εξουσία.Η θρησκεία τους είναι ένα πάντρεμα ποίησης μύθων και λατρείας των πνευμάτων του δάσους πού επεκτείνεται καί στήν ιδιόρυθμη μουσική τους με μονότονους αλλά μαγευτικούς και υπνωτικούς ήχους πού συνήθως τραγουδάνε τά παιδιά τους.
Για όσο χρονικό διάστημα μπορούν να θυμηθούν, η Γκουαρανί ψάχνουν για μια θέση πού αποκαλύφθηκε σε αυτούς από τους προγόνους τους, όπου οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι από τον πόνο και την οδύνη, την οποία αποκαλούν «η γη χωρίς το κακό».
Πάνω από εκατοντάδες χρόνια, η Γκουαρανί έχουν διανύσει τεράστιες αποστάσεις σε αναζήτηση αυτής της γης.
Ένα χρονικογράφος του 16 αιώνα σημειώνει «την σταθερή επιθυμία να αναζητήσουν νέα εδάφη, στα οποία φαντάζονται ότι θα βρουν την αθανασία και την αέναη ηρεμία τους.
Αυτή η μόνιμη αναζήτηση είναι ενδεικτική του μοναδικού χαρακτήρα τών Γκουαρανί, μια «διαφορά» από άλλους λαούς που έχει συχνά επισημανθεί από τους μελετητές ανθρωπολόγους..
Σήμερα, αυτό εκδηλώνεται με πιο τραγικό τρόπο: έχουν επηρεαστεί βαθιά από την απώλεια του συνόλου σχεδόν της γη τους κατά τον τελευταίο αιώνα, οί Γκουαρανί έχουν προχωρήσει σε ένα κύμα διαμαρτυριών-αυτοκτονιών αδιανόητο και ανύπαρκτο αλλού στη Νότια Αμερική.
Τα προβλήματα είναι ιδιαίτερα έντονα στό Mato Grosso do Sul, όπου η φυλή κάποτε ζούσε σε δάση και πεδιάδες συνολικού μήκους περίπου 350.000 τετρ.χιλιομέτρων. Μια κοινότητα Γκουαρανίπεριγράφουν την απειλή από ενόπλους, προσέλαβε από τους κτηνοτρόφους που έκλεψε τη γη τους.
Σήμερα έχουν συμπιεστεί σε μικροσκοπικά κομμάτια γης που περιβάλλεται από τα αγροκτήματα βοοειδών και τεράστιες καλλιέργειες της σόγιας και ζαχαροκάλαμου και ζουν στρατοπεδεύοντας στίς παρυφές των δρόμων.
Η ιστορία του Μάρκου Veron
«Αυτή εδώ είναι η ζωή μου, ή ψυχή μου. Αν με πάρετε μακριά από αυτή τη γη, θα πάρετε καί τη ζωή μου. » Μάρκος Βερόν
Η δολοφονία του ηγέτη της Γκουαρανί Μάρκος Βερόν, το 2003 ήταν ένα τραγικό αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της βίας που δέχονται.
Ο Veron στα 70 του, ήταν ο ηγέτης της κοινότητας Γκουαρανί-Kaiowá της Takuára. Για πενήντα χρόνια οι άνθρωποι του είχαν προσπαθήσει να ανακτήσουν ένα μικρό κομμάτι από την προγονική γη τους, αφού κατασχέθηκε από έναν πλούσιο της Βραζιλίας και μετατράπηκε σε ένα τεράστιο ράντσο. Οι περισσότεροι γηγενείς από το δάσος που κάλυπτε κάποτε την περιοχή τους έχουν εκκαθαριστεί.
Τον Απρίλιο του 1997, απελπισμένος μετά από την χρόνια και μάταιη άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση ό Μάρκος οδήγησε την κοινότητα πίσω στο ράντσο. Άρχισαν να ξαναχτίζουν τα σπίτια τους, και έτσι θα μπορούσαν να φυτέψουν ξανά τη δική τους παραγωγή.
Αλλά ο κτηνοτρόφος που είχε καταλάβει την περιοχή πήγε στο δικαστήριο και ο δικαστής διέταξε τους Ινδιάνους να αποχωρήσουν.
Τον Οκτώβριο του 2001, περισσότεροι από εκατό βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί και στρατιώτες τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τη γη τους για μια ακόμη φορά. Τελικά κατέληξαν να ζουν κάτω από πλαστικά φύλλα στην πλευρά της εθνικής οδού.
Τότε ό Μάρκος δήλωσε: «Αυτή εδώ είναι η ζωή μου, ψυχή μου. Αν με πάρετε μακριά από αυτή τη γη, θα πάρετε καί τη ζωή μου. »
Τα λόγια του ήταν προφητικά και τραγικά αληθινά όταν στις αρχές του 2003, κατά τη διάρκεια μιας άλλης προσπάθειας να επιστρέψουν ειρηνικά στη γη τους, υπέστη άγριο ξυλοδαρμό από τους υπαλλήλους του κτηματία. Πέθανε λίγες ώρες αργότερα.
Οί Δολοφόνοι του Veron δεν έχουν κατηγορηθεί μέχρι σήμερα για τη δολοφονία του, αλλά χρεώθηκαν με μικρότερα εγκλήματα που σχετίζονται με την επίθεση, μετά από ακροαματική διαδικασία στις αρχές του 2011.Οί επιθέσεις ενάντια στους γκουαρανί συνεχίζονται μέχρι σήμερα με συνεχείς δολοφονίες αρχηγών πυρπολήσεις χωριών βιασμούς γυναικών και κακοποιήσεις παιδιών.
Κατά τα τελευταία 500 χρόνια σχεδόν το σύνολο του εδάφους της Γκουαρανί στο Mato Grosso do Sul έχει καταληφθεί από αυτούς τους δολοφόνους τούς μεγαλοκτηματίες και τους κτηνοτρόφους των πολυεθνικών βιοκαυσίμων και καυσίμων τις υλοτομικές εταιρείες και τά μεταλλεία και με τίς κυβερνήσεις της Βραζιλίας να τους κλείνουν το μάτι μετά από κάθε δολοφονία και κλοπή γής.
Τά Κύματα της αποψίλωσης των δασών έχουν μετατρέψει τήν άλλοτε γόνιμη πατρίδα των Γκουαρανί επίσης καί σε ένα τεράστιο δίκτυο από αγροκτήματα βοοειδών και φυτείες ζαχαροκάλαμου για την αγορά βιοκαυσίμων της Βραζιλίας.
Πολλοί από τους Γκουαρανί οδηγήθηκαν σε μικρούς καταυλισμούς, οι οποίοι είναι τώρα χρόνια υπερπλήρεις. Στο «στρατόπεδο» του Dourados, για παράδειγμα, 12.000 Ινδιάνοι ζουν σε λίγο περισσότερο από 3.000 εκτάρια.
Η καταστροφή του δάσους σημαίνει ότι το κυνήγι και το ψάρεμα δεν είναι πλέον δυνατό, και υπάρχει μόλις λίγη γη, ακόμη και γιά καλλιέργειες φυτών. Ο υποσιτισμός είναι και εκεί είναι ένα σοβαρό πρόβλημα και από το 2005 τουλάχιστον 53 παιδιά γκουαρανί πέθαναν από την πείνα στον καταυλισμό αυτό.
Η Βραζιλία έχει μία από πιο ανεπτυγμένες βιομηχανίες βιοκαυσίμων στον κόσμο.Οί φυτείες ζαχαροκάλαμου ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1980 και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την εργασία των αυτόχθονων με θλιβερούς μισθούς κάτω από άθλιες συνθήκες. Πολλοί αυτόχθονες άνδρες αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία στις φυτείες και απουσιάζουν από τις κοινότητές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία και την κοινωνική δομή. Οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και ο αλκοολισμός έχουν εισαχθεί μέ την επιστροφή των εργαζομένων στην κοινότητα και με το φαινόμενο των εσωτερικών εντάσεων και της βίας να έχει αυξηθεί.
Πάνω από 80 νέες φυτείες ζαχαροκάλαμου και αποστακτήρια οινοπνεύματος έχουν προγραμματιστεί για τό Mato Grosso do Sul, πολλά από τα οποία πρόκειται να κατασκευαστούν στην προγονική γη που αξιώνεται από τούς Γκουαρανί.
ΟΊ Γκουαρανί στο Mato Grosso do Sul υποφέρουν από το ρατσισμό και τις διακρίσεις, και τα υψηλά επίπεδα της παρενόχλησης από την αστυνομία. Εκτιμάται ότι υπάρχουν πάνω από 200 Γκουαρανί στη φυλακή με ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση σε νομικές συμβουλές και διερμηνείς, παγιδευμένοι σε ένα νομικό σύστημα που δεν καταλαβαίνουν. Αυτό έχει οδηγήσει σε αθώους ανθρώπους να καταδικαστούν. Πολλοί εκτίουν δυσανάλογα αυστηρές ποινές για ασήμαντα αδικήματα.
Η απάντηση αυτών των βαθιά πνευματικών άνθρώπων στη χρόνια έλλειψη γης υπήρξε μια επιδημία των αυτοκτονιών μοναδική στην Νότια Αμερική. Από το 1986 περισσότεροι από 517 Guarani έχουν διαπράξει αυτοκτονία, ο νεότερος μόλις εννέα ετών αλλά οί ερευνητές όπως και οί ίδιοι οί γκουαρανί υποστηρίζουν ότι ό αριθμός των θυμάτων είναι κατά πολύ μεγαλύτερος αφού δεν κρατούν κάποιο αρχείο καταγραφής.
Συνωστιζόμενοι σε μικρούς καταυλισμούς, με τρομακτικές κοινωνικές συνέπειες, πολλές κοινότητες έχουν προσπαθήσει να ανακτήσουν μικρά κομμάτια τής προγονικής γης τους.
Αυτά τα «retomadas» (επανακτήσεις) έχουν βίαιη και ανελέητη αντίδραση από τους ισχυρούς και αδίστακτους αγρότες οι οποίοι κατέχουν τώρα την περιοχή.
Οι κτηνοτρόφοι συχνά χρησιμοποιούν ενόπλους για να υπερασπιστούν τις «ιδιοκτησίες τους» και αμέτρητοι Γκουαρανί έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων ή αμέσως μετά τις επιχειρήσεις.
Η μικρή κοινότητα της Ñanderú Marangatú είναι χαρακτηριστική. Παρά το γεγονός ότι η κοινότητα έχει το δικαίωμα από το νόμο να ζεί μέσα σε ένα αποθεματικό εκτάριο 9.000, εκδιώχθηκε με την απειλή όπλων από κτηνοτρόφους το 2005. Με απίστευτη γενναιότητα, η κοινότητα επέστρεψε.
Τώρα ζουν σε ένα μικρό κομμάτι του , και η περιοχή γύρω από την εγκατάστασή τους είναι κάτω από καθημερινές περιπολίες μέ ενόπλους τού κτηματία οι οποίοι έχουν βιάσει πρόσφατα δύο από τις γυναίκες Γκουαρανί ενώ εκδιώχθηκε υπό την απειλή των όπλων στο σπίτι του ένας από τους ηγέτες της κοινότητας.
Μια τελευταία έκθεση του SURVIVAL INT με τό τίτλο «ή Πρόοδος μπορεί να σκοτώσει», εκθέτει τις καταστροφικές συνέπειες της απώλειας της γης και της αυτονομίας στίς φυλές παγκοσμίως τα τρομακτικά υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ των φυλών, και αποκαλύπτει επίσης τά υψηλά ποσοστά αλκοολισμού, τη παχυσαρκία, τήν κατάθλιψη και άλλα προβλήματα υγείας.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία περιλαμβάνουν τις αυξητικές τιμές της λοίμωξης ΗΙV στην Δυτική Παπούα ή οποία αυξήθηκε από σχεδόν καμία περίπτωση το 2000 σε πάνω από 10.000 μέχρι το 2015 !, και το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας μεταξύ των Ιθαγενών Αυστραλών – δύο φορές πάνω από ότι στην ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία.
Η Δυτική Παπούα (που αποτελείται από τις δύο επαρχίες Παπούα και Δυτικής Παπούα) είναι το δυτικό μισό του νησιού της Νέας Γουινέας και είναι διαφορετική από την ανεξάρτητη χώρα της Παπούα Νέας Γουινέας. Ζούν περίπου 312 διαφορετικές φυλές, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων απρόσιτων λαών. Η κεντρική ορεινή περιοχή της Παπούα είναι το σπίτι για τους λαούς των υψιπέδων, οι οποίοι ασκούν την εκτροφή χοίρων και την καλλιέργεια γλυκοπατάτας.
Οι λαοί στις πεδινές επιβιώνουν σε ελώδεις παράκτιες περιοχές, και ζούν με τό κυνήγι την τροφοσυλλογή το άφθονο παιχνίδι, και ασκώντας τη πνευματική αυτοσυγκέντρωση.
Όλοι οι λαοί τών Παπούα έχουν υποφέρει με φρικτό τρόπο κάτω από την ινδονησιακή κατοχή που ξεκίνησε το 1963. Ο στρατός της Ινδονησίας έχει μια μακρά ιστορία των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παπούα, και ό φημισμένος για τόν ρατσισμό του ινδονησιακός στρατός βλέπει γενικά τους Παπούα ως κάτι χειρότερο από τα ζώα.
Οι φυσικοί πόροι τών Παπούα αξιοποιούνται με μεγάλο κέρδος για την κυβέρνηση της Ινδονησίας από ξένες επιχειρήσεις (κυρίως μεταλλεία), και σε βάρος των λαών Παπούα αφού ούτε ένα δολλάριο δεν πάει για την καλυτέρευση της ζωής τους..
Όταν οι διεθνείς εταιρείες έρχονται στην Παπούα, η ινδονησιακή στρατιωτική αστυνομία τίς συνοδεύει για να «προστατεύσουν» τά «ζωτικής σημασίας έργα». Η στρατιωτική παρουσία σχεδόν πάντα συνδέεται με παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως δολοφονίες, αυθαίρετες συλλήψεις, βιασμούς και βασανιστήρια.
Σε μια καλή εξέλιξη τελευταία γιά τά τά επιβλαβή έργα στη γη τους, όπως το εργοστάσιο χαρτοπολτού πού σχεδίαζε να χτίσει ή πολυεθνική Scott Paper στην γή τών Auyu – το σχέδιο εγκαταλείφθηκε μετά από διεθνείς διαμαρτυρίες.
Σε μεγάλα τμήματα του ιθαγενικού κόσμου, η έλλειψη υγιεινής διατροφής εξακολουθεί να προκαλεί περαιτέρω προβλήματα, όπως η κακή διατροφή για τα παιδιά Guarani στη Βραζιλία, τά οποία είναι αναγκασμένα να ζουν στις παρυφές των δρόμων τρώγωντας από σκουπίδια, όπως επίσης και η παχυσαρκία για πολλούς γηγενείς Αμερικανούς , για τους οποίους το πρόχειρο φαγητό είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή.
Η ακτιβίστρια Roy Sesana τών Βουσμάνων της Μποτσουάνα της Αφρικής , μετά την βίαια έξωση από τη γη τους, το 2002, είπε: «Τι είδους ανάπτυξη είναι αυτή, όταν οι άνθρωποι οδηγούνται σέ συντομότερες ζωές από ότι πριν; Αρπάζουν το AIDS αμέσως, τα παιδιά μας γυρνάνε ξυλοδαρμένα από το σχολείο και έπειτα δεν ξαναπάνε καί τά κορίτσια μας γίνονται πόρνες. Δεν μας επιτρέπεται να κυνηγήσουμε και οί άνδρες εμπλέκονται σε τσακωμούς και βία επειδή βαριούνται και μεθούν. Αρχίζουν επίσης να αυτοκτονούν εμείς δεν είχαμε ποτέ αυτό πριν. Είναι αυτή η «ανάπτυξη;» ( οί Βουσμάνοι της Κεντρικής Καλαχάρι είναι γνωστοί για το δυνατό δέσιμο με την γή τους και την βαθιά γνώση τους για τον φυσικό κόσμο είναι από τις πιο αυτάρκεις κυνηγετικές- τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες στον κόσμο και διώκονται από το κράτος εξαιτίας των διαμαντιών πού βρέθηκαν στην γή τους και με το πρόσχημα της λαθροθηρίας σε αντίθεση με τους επιστήμονες πού υποστηρίζουν ότι δεν κυνηγάνε με όπλα και έτσι το κυνήγι για να θρέψουν τις οικογενειές τους είναι περιορισμένο και βιώσιμο.Η κυβέρνηση προσπαθεί να τους μαζέψει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πού οί ίδιοι τά αποκαλούν τόπους θανάτου.
Τά ίδια συμβαίνουν και στην Παραγουάη μέ πολλούς ιθαγενείς νά πεθαίνουν μέσα σε πόνους και πείνα στους δρόμους όταν ή κυβέρνηση τους έδιωξε από τις κοινοτητές τους στα δάση.
Ο Olímpio, της φυλής Guajajara στην Αμαζονία της Βραζιλίας, δήλωσε: «Είμαστε ενάντια στο είδος της ανάπτυξης πού η κυβέρνηση προτείνει. Νομίζω ότι η ιδέα της είναι τρελή! Έρχονται με αυτές τις επιθετικές ιδέες της προόδου και της αναπτυξής τους και τις επιβάλλουν σε εμάς τα ανθρώπινα όντα, και ειδικά για τους αυτόχθονες λαούς που είναι οι πιο καταπιεσμένοι από όλους. Για εμάς, αυτό δεν αποτελεί πρόοδο σε τίποτα “
Όλες αυτές οι στατιστικές αποδεικνύουν τις ολέθριες συνέπειες τής βίαιας αλλαγής του τρόπου ζωής στις φυλετικές κοινωνίες, στο όνομα της «προόδου» και της «ανάπτυξης». Σε πολλές περιπτώσεις, οι φυλές έχουν αναγκαστεί να απομακρυνθούν από τίς άφθονες και βιώσιμες πηγές τροφίμων και από μια σίγουρη πηγή της πολιτιστικής και πνευματικής τους ταυτότητας υπέρ της φτώχειας και της περιθωριοποίησης στο περιθώριο της κοινωνίας πού καταστρατηγείται από τις κυβερνήσεις. Οί τραγικές επιπτώσεις αυτών τών καταναγκαστικών αλλαγών μπορούν να συνεχιστούν ακόμα και για αρκετές γενεές ωδηγώντας τους γηγενείς σε αφανισμό από προσώπου γής.
Σε όλο τον κόσμο, οί φυλές συνεχίζουν να αγωνίζονται για την αναγνώριση του δικαιώματός τους να ζουν στη γη τους μέ ειρήνη. Σε περίπτωση που το δικαίωμα αυτό τηρηθεί ή αποκατασταθεί,οί φυλές θα ανθίσουν. Για παράδειγμα, μετά τη δημιουργία ενός γηγενούς εθελοντικού καταυλισμού στο βόρειο Αμαζόνιο το 1992, οι ιατρικές ομάδες συνεργάστηκαν με τούς σαμάνους των φυλών και μαζί μείωσαν στο ήμισυ το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των ινδιάνων Yanomami .
Η Survival International (μια διεθνής οργάνωση για την προστασία των αυτόχθονων ) έχει ξεκινήσει αυτόν το μήνα μια επίσημη καταγγελία σχετικά με τις δραστηριότητες του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF) στο Καμερούν. Η καταγγελία χρεώνει τήν WWF με τη συμμετοχή της σε βίαιες ενέργειες κατάχρησης και κλοπής της γης των «πυγμαίων» Μπάκα στο Καμερούν, που πραγματοποιούνται για την καταπολέμηση της λαθροθηρίας με διμοιρίες πάνοπλων αστυνομικών τους οποίους εξοπλίζει με δικά της κεφάλαια..
Πριν την έναρξη των εργασιών της στο Καμερούν, το WWF παρέλειψε να εξετάσει τι επιπτώσεις θα έχει στην Μπάκα. Ως αποτέλεσμα, το WWF συνέβαλε σε σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και παραβίασε τη Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Λαών. Υποστηρίζει τις «ζώνες διατήρησης» μια νέα «πολιτική» του WWF πού θέλει να μετατρέψει τά άγρια δάση σε φυσικά πάρκα προστασίας προς όφελος όμως των πολυεθνικών και της τουριστικής βιομηχανίας έτσι και στην γή τους οί Μπάκα στερούνται πρόσβασης, με τις ομάδες αντι-λαθροθηρίας νά κακοποιούν βίαια τους άνδρες και τις γυναίκες των Μπάκα όπως και άλλες φυλές του τροπικού δάσους για πάνω από μια δεκαετία.
Oί Μπάκα έχουν επανειλημμένα καταθέσει στην survinal int. για τις δραστηριότητες αυτών των διμοιριών αντι-λαθροθηρίας στην περιοχή. Το 2015 ένας άνδρας των Μπάκα δήλωσε : “Όταν ήρθαν άρχισαν να με χτυπούν εδώ στο σπίτι μου,εκείνη την ώρα η γυναίκα μου και εγώ κοιμόμασταν. Με χτύπησαν με μαχαίρια όπως επίσης και τήν γυναίκα μου . “
Το Survival International καλεί για μια νέα προσέγγιση που θα σέβεται τα δικαιώματα των φυλών ». Οί φυλές του δάσους υπήρξαν ανέκαθεν οί καλύτεροι διαχειριστές των τροπικών δασών και ή ζωή τους εξαρτιόταν από αυτά για χιλιετίες. Παρ ‘όλα αυτά, οι μεγάλες οργανώσεις διατήρησης «πρασινες οργανώσεις», ΜΚΟ πολυεθνικών και άλλες κρατικές υπερατλαντικές συμμαχίες τής «βιώσιμης ανάπτυξης» με σκοτεινούς χρηματοδότες και σέ αγαστή συνεργασία με τη βιομηχανία και τον τουρισμό καταστρέφουν τούς καλύτερους συντηρητές και φύλακες του φυσικού κόσμου . Είναι καλύτεροι σύμμαχοι του περιβάλλοντος, και θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο της πολιτικής . “Έχουν αφήσει τους ελέφαντες να πεθαίνουν στο δάσος την ίδια στιγμή πού μας εμποδίζουν να τους προστατεύσουμε όπως εμείς ξέρουμε» δήλωσε ένας άλλος άνδρας των Μπάκα . Σήμερα, η καταστροφή τής γης των Μπάκα μέσω υλοτομίας, εξόρυξης και εμπορίας της άγριας ζωής συνεχίζεται, προκαλώντας ανησυχία μεταξύ των φυλών ότι η γη τους καταστρέφεται, και επιπλέον απαγορεύοντας τήν πρόσβασή τους σε μεγάλα τμήματά του στο όνομα της τεχνοκρατικής και βιομηχανικής διατήρησης. Το WWF γνωρίζει ότι το ταμείο της εξοπλίζει τούς άνδρες του για «εργασίες συντήρησης» και ξέρουν και ότι επανειλημμένα προβαίνουν σε κακοποίηση, ακόμη και σε βασανιστήρια τών Μπάκα, των οποίων η γη έχει κλαπεί για τις «ζώνες διατήρησης». Δεν τους έχει σταματήσει κανείς ούτε το κράτος, και αντιμετωπίζει την κριτική ως κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί με ακόμα περισσότερες δημόσιες σχέσεις. «Αν τό WWF πραγματικά δεν μπορεί να σταματήσει τους φρουρούς πού χρηματοδοτεί στο Καμερούν γιά την επίθεση στους Μπάκα, τότε ίσως θα πρέπει να το ίδιο ρωτάει τον εαυτό του αν έχει κάθε δικαίωμα να είναι εκεί» ή οπουδήποτε αλλού !
Στο τέλος του περασμένου μήνα οί ινδιάνοι Yabarana στην περιοχή του Αμαζονίου της Βενεζουέλας δέχτηκαν βίαια επίθεση από ένοπλους ανθρακωρύχους ενός μεταλλείου που λειτουργεί παράνομα στη γη τους.
Ο Ηγέτης των Yabarana Benjamin Perez, ο οποίος ηγείται της οργάνωσης OIYAPAM, ξυλοκοπήθηκε άγρια και το σπίτι του κάηκε. Έχει λάβει απειλές για τη ζωή και τώρα κρύβεται.
Σε δήλωσή του ο Συντονιστικός φορέας των οργανώσεων των αυτόχθονων – COIAM – της Βενεζουέλας δήλωσε ότι η παράνομη εξόρυξη “μόλυνε τους ποταμούς με τον υδράργυρο και άλλες τοξικές ουσίες» και προκάλεσε σοβαρή πολιτιστική βλάβη στούς αυτόχθονες λαούς, όπως της εμπορίας ανθρώπων και της βενζίνης” .
Άλλες αυτοχθόνες φυλές, όπως οί Χότι, Panare, Yekuana και Piaroa έχουν για χρόνια υποφέρει από την κατοχή των εδαφών τους από τους ανθρακωρύχους οι οποίοι τους απειλούν συχνά ενώ καταγγέλουν ότι έχουν μολυνθεί τα ποτάμια και τα ψάρια πού είναι αναγκαία για τήν επιβίωσή τους.
Σαράντα οργανώσεις στη Βενεζουέλα εξέδωσαν επίσης μια δήλωση για την υποστήριξη των Yabarana, Χότι, Panare και Piaroa απαιτώντας από τίς αρχές να κάνουν περισσότερα για να σταματήσουν τις παράνομες εισβολές στά ιθαγενή εδάφη από τους ανθρακωρύχους και τους υλοτόμους.
Ζητούν από την πρόσφατα εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση για να περάσει ένα νόμο για να επιταχυνθεί η αναγνώριση των ιθαγενών εδαφών στη Βενεζουέλα όμως όπως εδώ ούτε και εκεί δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τά κράτη πιά τά συμφέροντα της παγκόσμιας οικονομικής πολυεθνικής ελίτ είναι τεράστια στην Βενεζουέλα την Βραζιλία το Μεξικό την Αργεντινή και παντού μέ κυβερνήσεις κοινοβούλια και συντάγματα κουρελόχαρτα ξεπουλημένα στο πιο πρόστυχο και κυνικό και δολοφονικό πρόσωπο της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης πού πετά την ανθρώπινη ιστορία και τον πλανήτη στο στόμα μιάς αγοράς πού διψά για αίμα και χρήμα και πού τά δυό τους περιέχονται σε κάθε προιόν πού μας πουλά..ακόμα και στο περιτύλιγμα…
Πηγή / cultural survival / Deep Green Resistance